تکنولوژی تنها چیزی نیست که در دهه گذشته دچار تحول شده، “میزان آمادگی ما در شرایط بحرانی” نیز تغییر چشمگیری داشته است.
اگر پاندمی کووید-19 در سال 2010 اتفاق می‌افتاد، شرایط به چه صورت بود؟
این بلاگ توسط Dieter Avella، مدیر فروش شرکت Zebra در قسمت شمالی امریکای لاتین ارائه شده. آمار و ارقام موجود مربوط به کشور برزیل است؛ اما می‌توان این آمار را به صورت کلی برای همه جامعه جهانی در نظر گرفت.
فاصله‌گذاری اجتماعی در ماه‌های اخیر برای بسیاری از مردم جهان یک چالش بوده، اما این مسئله غیر قابل انکار است که تکنولوژی نقش بسزایی در حفظ قرنطینه و روال زندگی هرچه نزدیک‌تر به حد نرمال را ایفا کرده است. به دلیل در دسترس بودن گسترده سیستم‌عامل‌های پیشرفته محاسباتی، ارتباطات و شبکه است که اکنون بسیاری از مشاغل، مدارس و دانشگاه‌ها می‌توانند به فعالیت خود ادامه دهند. همین فناوری‌ها هستند که به افراد امکان تعامل با همدیگر- حتی در شرایطی که از نظر فیزیکی از هم دور هستند- را می‌دهند و علی‌رغم تعطیلی فروشگاه‌ها، کالاهای مورد نیازمان به دست ما می‌رسند.
با توجه به این که فعالیت‌های روزمره ما تقریبا به طور کامل وابسته به اینترنت هستند، سخت است تصور کنیم که اگر این پاندمی 10 سال پیش اتفاق می‌افتاد، یعنی سال 2010 که اکثر فناوری‌هایی که به ما کمک می‌کنند وجود نداشتند یا در مراحل اولیه توسعه بودند، چگونه با این شرایط کنار می‌آمدیم. در اینجا به چند نمونه از این موارد می‌پردازیم.
- دورکاری یا کار کردن از خانه چالشی بزرگ به حساب می‌آمد. کمی بیش از 10 سال پیش، نفوذ اینترنت خانگی در برزیل حدود 18% بود (امروزه این عدد به 67% رسیده است). راهکارهای ویدئو کنفرانس به اندازه امروز کامل و یا به صورت گسترده در دسترس نبودند، بسیاری از سیستم‌عامل‌های محبوب و کاربردی (مثل Microsoft Teams و Zoom) در دسترس عموم مردم نبودند؛ از این رو جمع کردن افراد به صورت “رو در رو” عملا مثل امروز ساده نبود.
- ایجاد سرگرمی در خانه برای افراد بسیار سخت‌تر می‌شد. Netflix که با بیش از 10 میلیون مشترک اصلی‌ترین سرویس پخش در برزیل است، فعالیت خود در این کشور را از سال 2011 آغاز کرد. بنابراین، از آنجا که ویدئو کلوپ‌ها نیز بسته می‌شدند، افراد محدود به تلویزیون و مجموعه DVDهای شخصی خود می‌شدند. با وجود این که 86% از برزیلی‌ها در سال 2010 از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کردند، این تعاملات اجتماعی آنلاین محدود به Facebook و Twitter می‌شد که غالبا در کامپیوترهای رومیزی قابل دسترسی بودند.
- مقابله با تنهایی نیز پیچیده‌تر می‌شد. اگرچه در سال 2010 اپلیکیشن WhatsApp در دسترس بود، اما تلفن‌های هوشمند در برزیل خیلی رایج نبودند. در حال حاضر بیش از 230 میلیون تلفن هوشمند فعال در این کشور وجود دارد؛ اما در سال 2010، فقط 32 میلیون تلفن هوشمند در سراسر امریکای لاتین وجود داشت. مردم هنوز از طریق پیام متنی، ایمیل و تماس صوتی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کردند. اما امروزه تلفن‌های هوشمند هزازان برنامه کاربردی را پشتیبانی و ارائه می‌دهند که زندگی را بسیار برای ما آسان‌تر کرده؛ از گواهینامه‌های رانندگی دیجیتال گرفته تا اپلیکیشن‌های مسیریابی که به ما نشان می‌دهند بهترین مسیر برای رفتن از نقطه A به نقطه B کدام است. هیچ کدام از اینها 10 سال پیش وجود نداشتند.
- به طور کلی خرید کردن و توزیع محصول بسیار مشکل‌ساز می‌شد. در سال 2010، بازار تجارت الکترونیک برزیل، به اندازه یک چهارم امروز بود؛ این بدین معناست که دسترسی افراد به فروشگاه‌ها و محصولات محدود بود. مردم امکان استفاده از اپلیکیشن‌های ارسال کالا مانند iFood، Rappi و Loggi را نداشتند که امروزه خرید همه لوازم موجود در بازار، داروخانه، غذا و اساسا هر چیز دیگری که به آن نیاز دارند را ارائه می‌دهند. اگر در این دورانی که فاصله‌گذاری اجتماعی از اهمیت بالایی برخوردار است مردم به کالایی نیاز داشتند، مجبور به رفتن به خیابان‌ها و یا نهایتا ثبت سفارش از طریق تلفن بودند. راهکارهایی مانند RFID، بارکد و اسکنرها که عملکرد خرده‌فروشان را تسهیل می‌بخشند نیز به اندازه امروز پیشرفته و گسترده نبودند.
- پرداخت قبوض و انجام نقل و انتقالات به صورت آنلاین مانند امروز رایج نبودند. وب‌سایت‌ها و اپلیکیشن‌های بانکی کارآیی فعلی را نداشتند و مقاومت دارندگان حساب‌های بانکی برای استفاده از خدمات دیجیتال بیشتر بود. اعتماد امروزه کاربران به خدمات بانکی در اثر مرور زمان به دست آمد.
- بیمارستان‌ها و آزمایشگاه‌ها قادر به برآورده کردن میزان بالای تقاضایی که امروز وجود دارد، نبودند. فناوری‌های اتوماسیون مراقبت‌های پزشکی که امروزه در مبارزه با کووید-19 بسیار حیاتی هستند، به سادگی در دسترس نبود. با وجود تعداد بالایی از تلفن‌های هوشمند و سایر ابزارهای ضبط و تجزیه و تحلیل داده‌های هوشمند، برخی از کشورها در حال ردیابی موارد، تسریع در مراحل تشخیص و مدیریت هجوم بیماران هستند. تکنولوژی، کارآیی بالا را به ارمغان می‌آورد.
کلام آخر
این یک واقعیت است که ما در حال گذراندن یکی از بدترین بحران‌های جهانی اخیر هستیم، اما تکنولوژی گسترده امروز برای ما یک مزیت به شمار می‌آید. تلفن‌های همراه هوشمند، اینترنت و فناوری‌های اتوماسیون به ما کمک می‌کند تا بهتر با کووید-19 کنار بیاییم و در بسیاری از موارد تاثیرات ناشی از آن را کاهش دهیم. به دلیل پیشرفت‌های چشمگیر تکنولوژی در دهه اخیر است که ما قادر به سازگاری با این شرایط شده‌ایم و می‌توانیم زندگی خود را پیش ببریم. ما ابزار مورد نیاز برای خرید، معاشرت و حفظ فعالیت‌های مورد علاقه خود را- البته از راه دور- در اختیار داریم و می توانیم با افراد و کسب‌وکارهایی که برایمان حائز اهمیت هستند ارتباط برقرار کنیم؛ این چیزی است که باید قدردان آن باشیم.
برگردان از: zebra.com