در زمانی که خرده‌فروشان در حال سازگاری با شرایط ناشی از همه‌گیری هستند، به‌کارگیری و پذیرش راهکارهای دیجیتال نباید برای آنها پرمخاطره باشد.
هنگامی که ویروس کووید-19 در سال گذشته پدیدار و به صورت جهانی همه‌گیر شد، بسیاری از خرده‌فروشان مجبور به اعمال تغییراتی در ساختار عملیاتی خود شدند. فروشگاه‌های غیر اینترنتی فروش آنلاین خود را راه‌اندازی کردند و بسیاری از سازمان‌ها خدمات جدیدی مانند امکان خرید و پرداخت آنلاین را ارائه دادند. نتیجه این امر بسیار قابل توجه بود: به عنوان مثال سفارشات آنلاین در امریکای شمالی تا 3 می 2020 (حدود 5 ماه بعد از پیدایش ویروس) ، 126 درصد افزایش داشت.
بسیاری از خرده‌فروشان در ضمن تلاش برای پذیرش و اجرای راهکارهای دیجیتالی و بهبود فعالیت‌های آنلاین، با اضافه کردن سریع فناوری‌های جدید، فرآیندها، تامین‌کنندگان و پیشنهادات بدون انجام ارزیابی امنیتی مناسب، خود را در معرض خطرات امنیتی قرار دادند. رسیدگی به این امر حیاتی است، چرا که اجرای نادرست آن، خلاهایی را ایجاد می‌کند که می‌تواند هم برای کسب‌وکارها و هم برای مشتریان مضر باشد.
برای گروهی دیگر، این خطرات از طرف شخص ثالث (Third Party) وارد می‌شوند. زمانی که زنجیره تامین سعی در کنترل کمبودها و تاخیرها داشت، خرده‌فروشان دریافتند که برنامه‌های تدوام شغلی آنها برای همه‌گیری به این بزرگی آماده نیستند. این بدان معنا بود که آنها مجبور بودند سریعا به فکر یافتن تامین‌کنندگان جایگزین باشند؛ این تغییرات نه تنها در سیستم POS آنها بلکه در عملیات تجاری، انعطاف‌پذیری و مدیریت شخص ثالث نیز احتمالا نیاز به اصلاحاتی داشت.
خرده‌فروشانی که مجبور بودند به سرعت فعالیت خود را آنلاین کرده و یا از فناوری‌های جدید استفاده کنند، ممکن بود برخی از خطرات امنیتی را برای سازمان خود و یا مشتریان‌شان ایجاد کنند. معیارهایی وجود دارند که برای امنیت سازمان‌ها بسیار مهم هستند؛ سازمان‌ها باید با توجه به تغییر روند کار خود به صورت دیجیتال و پاسخگویی به خواسته‌های تجارت الکترونیک این معیارها را در نظر بگیرند.